Durante séculos, dunha forma ou doutra, expresáronse os máis elevados eloxios á amizade. Fixérono así filósofos e literatos, poetas e homes de todo tipo, ata chegar aos nosos días nos que seguimos escoitando ou lendo aquilo da amizade como vínculo sagrado.
Pero vexamos que é o que vivimos en realidade baixo o nome da tan venerada amizade. Hoxe prolifera en xeral, e salvo excepcións, un “amiguisimo” fácil e inconstante, propio das circunstancias, coma se fose un artigo máis dos tantos que consumimos; ou peor aínda, coma se fose o envase desechable deses artigos comestibles. Unha persoa achégase a outra polos beneficios que poida obter, ampliando todo o posible o límite deses beneficios, que van desde a compañía para matar a soidade ou para compartir un intre de distracción, ata a posibilidade de contar con alguén nun momento de apuro. Pero, pasado o apuro, a necesidade ou a obrigada soidade, desaparece o amigo e a amizade. Hoxe fálase de “amiguetes”, compañeiros para fumar xuntos un cigarro prohibido, para beber unha copa máis, para ver unha película “porno” ou para realizar algunha xogarreta de mal gusto, remedando tristemente o que antes se chamaba valentía. Existen, iso si, compañeiros de estudo que pasan xuntos meses e anos en idénticas angustias e alegrías. Existen compañeiros de traballo que se afán á rutina diaria de atoparse e separarse á mesma hora. Existen compañeiros circunstanciales para contarse cuitas e historias, penas e problemas, aos que se valora canto máis escoitan e menos falan. Pero eses son lazos que se rompen con facilidade e esquécense en canto a vida dá un xiro inesperado. Tamén existen as amizades románticas que ocultan, en verdade, outro tipo de sentimentos, xa que adoitan derivar en enamoramientos que por desgraza non son máis duraderos que as amizades de paso xa sinaladas.
O que falta e queremos recuperar, porque sabemos que nunca deixou de existir, é a amizade filosófica, a que entraña un amor ao coñecemento do un ao outro, a que pasa por encima do tempo e as dificultades, a que xera lazos de auténtica fraternidad aínda que non haxa vínculos sanguíneos polo medio. Por iso definímola como filosófica, aínda que non a chamemos así na vida corrente. É filosófica porque hai amor e necesidade de coñecemento. É a que fai que dúas ou máis persoas traten de coñecerse, de comprenderse, pasando polo coñecerse a si mesmo. É a que fai nacer o respecto, a paciencia e a constancia, é a que perdoa sen deixar de corrixir e a que impulsa a que cada un sexa cada vez mellor para merecer ao amigo. É a que esperta o sentido da solidariedade, do apoio mutuo en todo momento, a que sabe soportar distancias e dores, enfermidades e penurias. Definímola como filosófica porque creemos que só compartindo ideas comúns, metas similares de vida, idéntico espírito de servizo e superación, pode nacer esa amizade que nin é planta dun día nin nube de verán. Por iso nós, os que aspiramos á Sabedoría e buscámola con vontade inquebrantable ata achar os seus trazos, podemos e debemos cultivar este nobre sentimento envorcándoo naqueles que do mesmo xeito tratan de encamiñar as súas vidas.
A amizade é un sorriso constante, unha man sempre aberta, unha mirada de comprensión, un apoio seguro, unha fidelidade que non falla. É dar máis que recibir; é xenerosidade e autenticidad. É un tesouro que vale a pena buscar e, unha vez atopado, manter para toda a vida como anticipo do reencontro das almas xemelas e como sombra favorita do eterno.
Delia Steinberg Guzmán
Leave A Comment